2002

"Rollin', Rollin', Rollin'"   olie op hardboard h61 x b75cm,   januari 2002

Een cartoon door Jos Collignon van een motorrijder inspireerde dit stripverhaal-achtige tafereel. Wat de achtergrond betreft, is precies dezelfde techniek gebruikt als bij "The Drinker" uit februari 2001. Het stuk hardboard was een oud paneel dat al meer dan een jaar stond te wachten tot zich een onderwerp aandiende dat eroverheen kon. De combinatie van een kneuterig patroon van een gehaakt tafelkleed met een woest rijdende motorrijder leek me vervreemdend en komisch tegelijk. De motorrijder die de vrijheid zoekt en losbreekt van wat net en burgerlijk is, en daarbij nogal wat stof doet opwaaien.
Na voltooiing zag ik op TV iets waar ik niks van wist. Ik had mijn afbeelding gespiegeld ten opzichte van de cartoon (de zijspan rechts i.p.v. links), en daarmee leek hij plotseling sprekend op de zwarte motor met zijspan van de Britse Two Fat Ladies die op BBC een kookprogramma verzorgden. Achteraf geredeneerd zou het misschien ook wel zo kunnen zijn dat de cartoon door de Fat Ladies was geïnspireerd en door Jos Collignon was gespiegeld. Wie weet. En wie is de motorrijder? Ik niet, nee.

"Your Home gets under your Skin"   olie op doek h84 x b104cm,   februari 2002

Elke drie jaar wordt de Talens Palet Teken- en schilderprijs gehouden. Dit keer, de vijfde editie, stond het gedicht "Souvenir" van Gerrit Komrij (uit de bundel "Hutten en Paleizen", 2002) centraal als inspiratiebron:

Souvenir

Het huis waarin ik zo lang heb gewoond
Woont ook in mij. De fiere gevel die
Zich aan de straatkant scherp aftekent troont
Daarboven met dezelfde acribie.

Daarboven in mijn hoofd. De lange gangen
Vol schemering en half-gedoofde stappen
Doorsnijden hersenen en huis, behangen
Met kille doeken en met lampenkappen.

Het zolderraam dat oorverdovend beeft
Wanneer een vrachtauto passeert, ziet uit
Op een verlaten park. Erover zweeft
Het gruis van een oud feest, zonder geluid.

"What the future may hold"   olie op doek h59 x b69cm,   maart 2002

De brede zilveren lijst had ik eerder dan het schilderij zelf. Een paar jaar geleden was dat ook een keer het geval, namelijk bij "Downpour" uit 1998. Nu had ik het idee opgevat dat er bij een zilveren lijst per se rood in de afbeelding moest. Als voorstelling koos ik twee contrasterende gezichten: een van een oude zigeuner op bedevaart (foto uit het Volkskrant magazine) en een van een stenen engeltje uit de tuinen van Annevoie (foto uit tijdschrift De Tuin). Rode achtergrond, gezichten diagonaal erin gezet, met de jeugd voorop en vooruitkijkend en de ouderdom in de schaduw geplaatst en naar de achtergrond gedrongen. En wat de toekomst brengt mag iedereen zelf invullen.

"Rhino"   olie op MDF-plaat h55 x b58cm,   april 2002

Een neushoornkop, massief en indrukwekkend, maar uitgeprobeerd op bescheiden formaat. Zonder poespas of gefilosofeer op een dikke, zware MDF-plaat geschilderd. Lijst vond ik niet nodig hier. Misschien dat ik dit beeld later nog wel eens herhaal, maar dan heel erg groot en monumentaal.

"Entangled Nudes"   olie op doek h104 x b84cm,   mei 2002

Eind vorig jaar heb ik me ook met vrouwenfiguren beziggehouden. In "Nude with Folded Arms" leverde het een gebeeldhouwd iets op, en in "Nude with Face on Knee" een rustig en mooi plaatje. Dit keer is alles door de war. Door een verstrengeling van vrouwenfiguren ontstaat een dynamisch geheel. De poserende vrouw heeft niet stilgestaan maar bewogen, en verschillende van haar bewegingen zijn in het schilderij gevangen.

"Bull's Revenge"   olie op doek h94 x b94cm,   september 2002

Ik had zelf niet gedacht ooit een schilderij te maken over het onderwerp stierenvechten, omdat ik het een barbaarse en gruwelijke aangelegenheid vind. Toen ik echter in een reisfolder een foto zag van een beeld (locatie mij onbekend) van een stier en torero, zag ik er niet alleen het drama van maar ook de superioriteit van de stier. De torero zwaait triomfantelijk naar zijn publiek, maar hoe gevaarlijk zitten de horens van de stier niet achter zijn rug? Een moment later kunnen de rollen omgedraaid zijn. Wie is dan de slachter? Met rastertechniek heb ik het beeld in verkort perspectief op het doek gezet in houtskool. Daarna heb ik het ingekleurd met koel berekenend blauw en onvermijdelijk rood.

"Let me think no.1"   olie op doek h54 x b54cm,   oktober 2002

Dit schilderij is door toevalligheden laag op laag gegroeid. Ik probeerde gezichten op verschillende manieren door, naast en achter elkaar te plaatsen. De stukjes die ik interessant vond werkte ik uit en de minder geslaagde overschilderde ik weer. Uiteindelijk bleven er drie gezichten over: een groot achtergrond gezicht zonder contouren dat recht vooruit kijkt, een kleiner, halfuitgewerkt, maskerachtig gezicht, en een hoofd van opzij gezien. Niet alleen moest ik zelf steeds nadenken bij de compositie van het beeld, maar het nadenken lijkt ook te zitten in de gezichten zelf.

"Let me think no.2"   olie op doek h54 x b54cm,   oktober 2002

Tegelijkertijd met "Let me think no.1" werkte ik aan deze tweede versie. Ook hier een opeenstapeling van toevallig gevonden kleuren en vormen waaruit de gezichten naar voren komen. In deze versie zijn er vier in plaats van drie gezichten. Het vierde, 90 graden gedraaide, gezicht is een herhaling van het grote gezicht aan de linkerkant.

"Hovering babies"   olie op doek h64 x b64cm,   november 2002

Gooi baby's meteen na de geboorte in het water en ze beginnen spontaan te zwemmen. Een wonderlijk gezicht. Ik heb de baby's hier niet duidelijk in het water gesitueerd, en dus luchtbelletjes vermeden, om te suggereren dat ze ergens in een ruimte zweven op zoek naar houvast. De baby op de achtergrond lijkt zich hierbij op zijn gemak te voelen, maar de baby op de voorgrond is onrustig en zwaait met armen en benen om zijn draai te vinden.

"Feel the Vibe"   olie op doek h84 x b64cm,   december 2002

Met verf die nog op mijn palet zat van het vorige schilderij heb ik snel een volgend wit doek beklad. Dat doe ik meestal om al wat kleur en structuur in de ondergrond te krijgen. Meestal levert deze werkwijze geen beeld op dat uitgewerkt kan worden, maar dit keer wel. Aanvankelijk had ik beide armen van de vrouwenfiguur omhoog staan, maar dat leek te veel op een gekruisigde figuur, en zo dramatisch hoefde het nu ook weer niet. De houding heb ik daarom veranderd, en door een dynamisch vlakken- en lijnenspel heb ik er meer vaart in gebracht zonder het beeld te smoren in realisme.

"Well-worn Shoes"   olie op doek h84 x b104cm,   december 2002

Net als "Bull's Revenge" heb ik dit schilderij gemaakt met rastertechniek. Een kleine foto is hier opgeblazen tot enorme proporties. Een stel oude schoenen wordt er zowaar monumentaal van. Ten overvloede wordt aangetoond dat je eigenlijk van alles een schilderij kunt maken. De schoenen zien er goed ingelopen uit en hebben al vele kilometers afgelegd, maar ze zitten waarschijnlijk steeds lekkerder en zouden zo weer meewandelen. Als je de verf op dit doek van dichtbij bekijkt, zie je een patroon van kleine vierkantjes zitten. Dit is het resultaat van een schilderij dat eronder zit en dat ik als mislukt beschouwde. Voor de techneut die er ooit met röntgenstralen naar wil kijken: het was een versie van Manets "Déjeuner sur l'herbe". Afgezien daarvan geeft dit onderschilderij nu een typische achtergrondstructuur aan de schoenen.