2003

"Crocodile"   olie op doek h64 x b64cm,   januari 2003

Weer een uitvergroting, maar dit keer niet van een heel object maar van een detail. Inspiratiebron was een foto van een krokodil, en daarvan heb ik het linkeroog en een aantal tanden genomen. Na een oranje onderlaag opgezet te hebben met een kwast heb ik het schilderij vervolgens afgemaakt met vrijwel alleen een klein paletmes. Voor het eerst is er nauwelijks een verfkwast aan te pas gekomen. Dit kwam gedeeltelijk door experimenteerlust en gedeeltelijk door een praktische noodzaak. Met een kwast schilderen in natte olieverf leidt onvermijdelijk tot smerige kleuren als je niet op tijd ophoudt, maar met een paletmes kun je verflagen over elkaar heen smeren in plaats van door elkaar heen. Zo kun je dus langer doorschilderen zonder dat het smurrie wordt. Bovendien past de structuur die je met een paletmes maakt goed bij de huid van een reptiel.

"Love Me, Love my Dog"   olie op doek h60 x b60cm,   februari 2003

Mens en dier zijn hier tot één versmolten. Zo'n symbiose kan inderdaad vreemde vormen aannemen. En kunnen anderen zo gemakkelijk zowel van het dier als van zijn baasje houden? Het Engelse spreekwoord betekent: "om van mij te houden moet je ook mijn vrienden accepteren". Ik heb het heel letterlijk geïnterpreteerd door de beste vriend van de mens te kiezen: de hond. Dit schilderij op doek is gespannen op dikke spielatten (3 cm dik) en heeft daardoor geen lijst nodig.

"Crown-caps"   olie op doek h44 x b44cm,   maart 2003

Net als in "Love Me, Love my Dog" heb ik een ruimtelijk vlak aangebracht dat diepte suggereert door de donkerheid. Eroverheen heb ik ditmaal kroonkurken gelegd, als tastbare herinnering aan een feestje. "Corks" is een variatie op ditzelfde thema.

"Corks"   olie op doek h44 x b44cm,   maart 2003

Net als in "Love Me, Love my Dog" heb ik een ruimtelijk vlak aangebracht dat diepte suggereert door de donkerheid. Eroverheen heb ik ditmaal kurken gelegd, als tastbare herinnering aan een feestje. "Crown-caps" is een variatie op ditzelfde thema.

"At the Concert in the Park"   olie op doek h74 x b94cm,   april 2003

Toehoorders genieten van een zonnig dagje uit in het park onder het luisteren naar klanken van een strijkorkest. De achtergrond in groen- en geeltinten is transparant opgezet, en vaag zijn vioolcontouren erin zichtbaar. De melodieën die over het gras en in de bosschages zweven mogen er zelf bij gefantaseerd worden. De amorfe, vloeibaar aandoende achtergrond, die een weerspiegelende vijver en vloeiende klanken oproepen, vormt een tegenwicht voor de zes pasteus geschilderde en contrastrijke hoofden, die als een balk het achtervlak doorsnijden. Elk van de toehoorders denkt zo het zijne van het concert, want over smaak valt niet te twisten, maar een wanklank lijkt er eigenlijk niet te zijn.

"Rush Hour"   olie op doek h95 x b135cm,   september 2003

Opstaan, inpakken en wegwezen. Het onderweg zijn is een ritueel dat zich dagelijks twee keer voltrekt, 's morgens de ene kant uit richting werk en 's avonds de andere kant uit, naar huis terug. We zijn zo druk met onze dagelijkse beslommeringen dat we de absurde humor van het tafereel al niet meer zien. Ik heb de vijf personen als losse stripfiguren in een strakke, minimalistische achtergrond gemonteerd. Om wat snelheid te suggereren heb ik een extra lijntje achter de figuren getrokken, een in strips vaak gebruikte techniek. Kijkend naar de figuren ga je je afvragen wat ze bezielt en waar ze aan denken. Kennen wij deze mensen, of zijn we het zelf? Hoe lang gaan die tassen al mee? Een filosofische gedachte: lopen deze vijf mensen richting het licht en vinden ze daar hun voldoening? En een aardse gedachte: waarom glimlachen sommigen zo mysterieus? Heeft er iemand een scheet gelaten? Wie weet er wat wij niet weten?

"Cocooned I"   olie op doek h104 x b54cm,   oktober 2003

Bij de meeste doeken lopen de breedte- en de hoogtematen weinig uiteen om meerdere redenen. De kijker is gewend aan de standaard maatverhouding en ervaart deze als plezierig, en voor de kunstenaar is het maken van een vlakverdeling niet zo moeilijk. Het wordt pas lastig als een totaal afwijkend formaat wordt gekozen. Ik heb het mijzelf met dit en het volgende hoge doek bewust moeilijk gemaakt. Ik heb gedurfd om een heel deel 'leeg' te laten en zo ruimte te scheppen. De afbeelding onderin wordt sterker doordat er ruimte bovenin is gelaten en wordt niet sterker als je het bovenste gedeelte wegdenkt. Alle begin is moeilijk, maar een zo beschermd begin als hier afgebeeld lijkt ideaal. De ingekapselde foetus zit met de navelstreng om zich heen veilig te wachten op wat er komt. Hij heeft nog een hele weg te gaan, maar ziet het kronkelpad door het duister naar boven niet. En dat is misschien maar goed ook.

"Cocooned II"   olie op doek h104 x b54cm,   november 2003

Opnieuw heb ik een foetus afgebeeld, weer ingekapseld in een hartvorm. De foetus is jonger dan die van Cocooned I, maar de ruimte die hij en de hartvorm innemen is groter. Het vroegste teken van leven heeft tenslotte de grootste weerslag op onze hartsgevoelens, omdat vanaf dat moment onze levens veranderen. De navelstreng is nu anders verwerkt in de afbeelding, en de weg naar boven is er nog niet. De hartvorm overstraalt de duisternis aan de buitenkant.

"Off the Road"   olie op doek h103 x b83cm,   december 2003

Een beeld uit de film Heimat, waarin Paul Simon terugkeert naar Schabbach, leidde tot dit schilderij. Net als in Rush Hour heb ik losse elementen in een achtergrond gemonteerd, in dit geval twee figuren plus een gestrande auto in ditmaal in perspectief. 'Wat zonde van die auto' hoor ik al, maar ja, het komt wel vaker voor dat de techniek ons in de steek laat en we op onszelf worden teruggeworpen. En dan maar een oplossing bedenken of hopen op een helpende hand. Maar voor deze twee reizigers leveren beide opties voorlopig niks op. Nog twee stijlelementen: zoals in At the Concert in the Park heb ik de achtergrond heel dun laag over laag opgebouwd. En zoals in Rush Hour en zovele voorgaande schilderijen dragen de mannen weer hoeden.

Top 2002 2004