2008

"Blackbird"   olie op doek h83 x b103cm,   januari 2008

Een klein plaatje in een boek over vogels vond ik zielig en mooi tegelijk: dat van een pas uit het ei gekropen mereltje. Ik dacht eerst dat het een dood vogeltje was, maar dat bleek het niet te zijn. Dat viel dan weer mee. En hopelijk redt dit vogeltje het, zodat het als babymereltje naïef en onbeholpen door de tuin kan hoppen en later op mijn voederbakje kan komen zitten. De tekstregels in het schilderij komen uit de liedtekst van 'I Like Birds' van The Eels. Hierbij de volledige tekst:
  I can't look at the rocket launch
  The trophy wives of the astronauts
  And I won't listen to their words
  'Cause I like birds
  I don't care for walking downtown
  Crazy auto-car gonna mow me down
  Look at all the people like cows in a herd
  Well, I like birds
  If you're small and on a search
  I've got a feeder for you to perch on.
  I can’t stand in line at the store
  The mean little people are such a bore
  But it's all right if you act like a turd
  'Cause I like birds.
  If you're small and on a search
  I've got a feeder for you to perch on.

"Power Play"   olie op doek h63 x b83cm,   maart 2008

Een complex en tegelijkertijd humoristisch beeld. Totalitaire regimes genieten van rituelen waarbij indrukwekkende symbolen, gebouwen, uniformen, parades en vlagvertoon verplichte ingrediënten zijn. Met name de communistische heersers lijken er een patent op te hebben. Hoezo macht aan het volk? Hier heb ik een vlag gekozen die in eerste instantie die van de Europese Unie lijkt te zijn maar waarin de sterren door smileys vervangen zijn. Lachebekjes op de vlag maar niet onder de petten: inderdaad, het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Machtspelletjes zijn natuurlijk ook hier deel van het leven. Kijk en zie dat de intriges al vorm krijgen. De officieren staan niet bij en achter de zwaaiende leider, maar ze praten onderling. Waarover? Hoe lang nog totdat de bom letterlijk barst? Of zijn we te achterdochtig en zoeken we vuur waar niet eens rook is? Vat het geheel niet op als een ernstige politieke aanklacht maar als een stelling dat de werkelijkheid meestal niet overeenkomt met wat ons voorgehouden wordt. De mensen die geloven in what you see is what you get komen vaak bedrogen uit.

"Desperate Housewives"   olie op doek h84 x b104cm,   april 2008

De titel die ik eerst in gedachten had bij een schilderij over een stofzuiger - 'horror vacui' - betekent 'afschuw van de natuur van het ledige. Hieraan schreef men vroeger allerlei verschijnselen toe die op de werking van de luchtdruk berusten. 'Natura abhorret vacuum', geciteerd van Rabelais in Pantagruel 1,5' (Van Dale). De theorie stamt al van Aristoteles. Gaandeweg vond ik de titel minder geslaagd, en toen een medeschilder 'desperate housewives' suggereerde, besloot ik dat het dat zou worden.
Het Erres stofzuigermodel Remoco Z49 uit 1938 heb ik omgedoopt in Electrolux, dat ik beter vond klinken en dat ik graag wilde vereeuwigen vanwege de onvergetelijke slogan 'nothing sucks like Electrolux'.
De benen van de dames zijn afkomstig uit een Bijenkorf folder. Aan de ene kant was de keuze voor damesbenen voor mij een experiment om te proberen emotie uit te drukken met benen i.p.v. met gezichten. Aan de andere kant wilde ik een ouderwetse jaren 40/50 combinatie tussen huishoudelijk werk en vrouwen, gecombineerd met een sexy uitstraling die in die tijd uit den boze zou zijn geweest in reclame. Ook dit levert een mooi gelaagd werk op, net als het vorige schilderij.

"The Team"   olie op doek h73 x b103cm,   mei 2008

De voetbalspelers doen vreselijk hun best maar komen niet echt verder, omdat ze bij nadere inspectie geregen zijn aan een stang als in een tafelvoetbalspel. In tafelvoetbal zijn de spelers machteloze poppetjes in de handen van de tafelvoetbalspeler. Vanaf een hoger niveau worden ze aangestuurd. In de maatschappij is het niet anders, dus je kunt dit schilderij ook zien als een breder commentaar op onze samenleving. Of teams werkelijk teams zijn en of teambuilding slechts een geforceerde operatie is met kortdurend effect is de vraag. Kijk naar de lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen en je ziet dat het nog niet erg wil vlotten met het teamwerk. Of dat ligt aan de onderlinge tegenstellingen, de coach of aan de onzichtbare tegenstander (= de tegenwerking uit allerlei hoeken) mag de toeschouwer langs de zijlijn beoordelen. Wat wel duidelijk is, is dat niet de spelers aan de bal zijn, want de bal zelf is nergens te zien.
De voetballers zijn gemodelleerd naar losse foto's van echte voetballers (o.a. Ruud van Nistelrooij) en heb ik zodanig gemanipuleerd dat ze samen een verhaal vertellen. De uitdrukkingen en de huidskleur heb ik hier en daar veranderd. Ook de hoger en lager genomen oorspronkelijke foto's heb ik zodanig opnieuw moeten tekenen om het qua perspectief allemaal te laten kloppen.

Top 2007 2009