1999

"Chess Move"   olie op doek h64 x b84cm,   januari 1999

Niks wat in de verte aan iets anatomisch doet denken. Ik kwam een foto tegen van schaakstukken en voelde meteen dat die wel een sterk beeld konden opleveren. Ik blies ze op tot gigantische verhoudingen en plaatste ze intuïtief over een geel/oranje achtergrond heen die ik eerder had gemaakt. Ik verwachtte dat ik er dezelfde figuren weer in een iets gedraaide hoek eroverheen zou zetten, zoals ik tegelijkertijd al aan het doen was in "The Theory of Numbers", maar de eerste opzet beviel me al zo goed dat enkel de linker pion een gedraaide tweeling over zich heen heeft gekregen. Ik voegde wat speelvelden toe om toch nog wat orde en structuur te krijgen aan de linkerkant, maar uiteraard kan dit niet voorkomen dat het schaakspel in wanorde eindigt. De koning maakt nog een wanhopige zet, maar het is slechts uitstel van executie. Het zal waarschijnlijk het paard zijn (links boven in schaaknotering) die hem de das zal omdoen. Het feit dat ik zelf geen schaak speel en zodoende niet door voorkennis wordt gehinderd heeft me misschien wel geholpen om er een sterke afbeelding van te maken. Het is een artistieke zet en niet een intellectuele zet.

"The Theory of Numbers"   olie op doek h64 x b84cm,   januari 1999

Voor de verandering wilde ik eens iets meer abstracts doen, dus begon ik maar met een opzetje van vier driedimensionale blokken en nog twee vormen die nu links bovenin zitten. Bij elke volgende laag draaide ik de blokken als het ware een paar graden eroverheen, en zo kreeg ik interessante geometrische vormen. Soms liet ik plekken open waar je tot op de onderste laag kunt kijken en op andere plekken verfde ik gewoon over de onderliggende laag heen. Vanwege de grote hoeveelheid kleuren kreeg het schilderij een caleidoscopisch effect dat nogal pijn deed aan de ogen. Daarom heb ik een wit glacé over sommige stukken gezet om de tinten wat te verzachten. Dit maakt het mogelijk om de structuur zichtbaar te laten maar niet al te opvallend. De wiskundige formules zijn om twee redenen toegevoegd: ten eerste zijn deze formules en wiskunde in het algemeen totaal abstract voor een talengericht persoon als ik, dus ze verhogen de abstracte aard van de voorstelling; ten tweede hebben constructies meestal met berekeningen te maken, en dus komen er wiskundige formules om de hoek kijken. Echter, als je de formules wil loslaten op de afbeeldingen zul je niet ver komen. Vandaar dat het dus abstract is.

"Six Gentlemen"   olie en gemengde techniek op vier panelen triplex 4x h42 x b32cm,   februari 1999

Een en dezelfde kale meneer met een hoed en paraplu wordt zes keer afgebeeld op verschillende manieren, van een realistische weergave tot een prisma. Ik heb triplex gebruikt zodat ik er een strakke, dunne lijst omheen kon zetten, wat nodig was omdat twee van de zes heren half in het ene en half in het andere panel staan. Om textuur in de achtergrond te krijgen heb ik het alfabet sjabloon weer gebruikt dat ik voor het eerst in "The Alphabet Man" (1997) heb gebruikt. De vierde (groene) meneer is gemaakt met behulp van acrylbinder (zie "Sic Transit Gloria Mundi" 1997).

"Sitta Europaea / Nuthatch"   olie op triplex h82,5 x b80,5cm,   februari 1999

Ik had een bijna vierkant stuk triplex, dus ik dacht erover om het diagonaal in tweeën te verdelen. De boomklever was hier perfect voor, omdat dit vogeltje ook "hangend" zit tegen de zijkant van een boom en er een goede rechte lijn in zijn lijfje zit. Ik heb brede kwaststreken gebruikt voor de vogel en het sjabloon in de achtergrond. Als laatste heb ik de Latijnse naam "sitta" van de vogel in kleine vierkantjes eroverheen gezet langs de rand van het schilderij.

"Thighbones and Vertebrae"   olie op twee panelen triplex 2x h31,5 x b31,5cm,   maart 1999

Twee panelen dun ingelijst en bedoeld om boven elkaar te hangen zodat de achtergrond mooi doorloopt. De dijbeenderen (voor- en achteraanzicht) zijn geschilderd in een realistische trant, terwijl de wervel allen in omtrek weergegeven zijn. De rode (hitte) en blauwe (kou) plekken symboliseren niet alleen pijn, maar dienen ook om het getekende beeld reliëf te geven. Aangezien de vorm van wervels niet erg bekend is, hebben meerdere kijkers het gewoon voor abstract gehouden en sommigen hebben er zelfs menselijke figuren in herkend (een persoon met twee hoofden). Deze andere interpretaties vind ik best.

"Chubby Nude"   olie op doek h90 x b110cm,   april 1999

Dit naakt is geïnspireerd door iemands elementaire inkt tekening van niet meer dan 6 x 6cm. Ik had geen levend model dus ik moest alles uit mijn hoofd doen, hoewel ik af en toe mensen graag provoceer door te zeggen dat mijn schoonmoeder voor me geposeerd heeft. Ik heb gemerkt dat dit onverbloemd vertoon van een dik vrouwelijk naakt tot nogal wat gefluister heeft geleid onder bezoekers van kunstmarkten.

"Ghostly Figures"   olie en oliepastelkrijt op doek h54 x b74cm,   mei 1999

Weer eens een anatomisch onderwerp. Ik ben begonnen met de robotachtige liggende figuur onderaan links die niet menselijke gelijkenis hoefde te hebben.. Toen heb ik met oliepastelkrijt de rechter zittende figuur getekend. Zijn gezicht suggereert dat ook hij niet een van ons is. Daarna heb ik beide zodanig ingevuld met verf dat ze onlosmakelijk verstrengeld lijken. Je ziet niet meer wat voor en achter is. De derde figuur, links, is realistisch gedaan met alleen maar oliepastelkrijt en is transparant gelaten, wat verondersteld wordt typisch te zijn voor een geest. De compositie is te spookachtig om gewoon menselijke vormen voor te stellen; vandaar de titel.

"Gang of Four"   olie op vier panelen triplex 4x h42 x b32cm,   oktober 1999

Ik ben begonnen met een luchtige, pretentieloze portretgalerij van draken en dinosaurussen. Mijn kinderen waren hier gek op en dino's waren een rage, dus de keuze van onderwerp ligt voor de hand. Gaandeweg begon het te dagen dat dit vreemd komische kwartet van halfgaren net zo goed een stel bandieten kon zijn. Door de letters "Gang of Four" op strategische punten erbovenop te zetten suggereerde ik dat uiterlijk niet per se iemands innerlijk weerspiegelt. Tenslotte kun je een crimineel niet zomaar aan zijn gezicht herkennen. Hoewel, in het geval van de tronie rechts beneden zou ik toch op mijn hoede zijn. Wat een engerd!

"Hats in Blue Minor"   olie op doek h64 x b84cm,   november 1999

Eigenlijk is dit slechts een monochrome, herhalende voorstelling van een oude hoed. Op een foto uit de dertiger jaren staat een man met deze hoed. Normaal zou de man niet zijn opgevallen, laat staan zijn hoed, maar ik vond dat het wel wat had. Tenslotte kun je alles gebruiken voor een schilderij. Als je dit schilderij vergelijkt met mijn andere, zie je dat ik voor de verandering bewust geen breed scala aan kleuren heb gebruikt om te zien hoe zoiets werkt. Door alleen tinten van een kleur te gebruiken krijg je een kalm beeld. Waarom blauw/groenige kleuren? Dat zijn mijn favorieten. Om nog een persoonlijke signatuur toe te voegen heb ik spaarzaam het oude sjabloon weer gebruikt.

"A Fragile Network"   olie op doek h74 x b54cm,   november 1999

Drie jonge dames, blijkbaar Russisch vanwege de Cyrillische letters "café" op de achtergrond, staan wat te kletsen. Hun gezichten zijn blanco (niet gebruikelijk voor mij) en ze zijn als het ware bevroren op een tijd stip. Hun netwerk houdt het nu nog wel uit, maar wat straks zal gebeuren is onzeker. Natuurlijk moeten alle jonge mensen hun eigen weg vinden, en niemand kan in de toekomst kijken, maar je kunt er wel van uitgaan dat oude vriendschappen slijten bij het verstrijken van de tijd. Dit kiekje lijkt opzettelijk op een gebrandschilderd raam, waar meestal religieuze afbeeldingen in staan in plaats van rokende meisjes in een bar. Opnieuw is het gebruik van kleuren beperkt, net als in "Hats in Blue Minor", maar vrees niet, ik begin niet aan een blauwe periode.

"Prague 1899"   olie op doek h124 x b124cm,   december 1999

Dit is het grootste doek dat ik tot nu toe gemaakt heb en ik krijg het maar net in de auto. Deze sombere scène heeft een monumentaal karakter en dwingt de kijker om na te denken over hoe het leven voor sommige mensen kan lopen. De orgeldraaier en zangeres zijn ooit in Praag gefotografeerd in 1899 (vandaar de titel) en die foto heb ik als inspiratiebron genomen. De mensen zien er op mijn schilderij anders uit, met name de zangeres, maar wat telt is de sfeer rond deze maatschappelijke schipbreukelingen. Alhoewel er toch nogal wat kleuren in het schilderij zijn gebruikt, zijn ze allemaal vaal en vuil gemaakt om de neerslachtigheid te versterken. Felle kleuren zouden dit beeld hebben verstoord.